Sedlaczek Urban Art Gallery

Szare, surowe, betonowe podpory Trasy Łazienkowskiej stały się kolejną miejską galerią sztuki ulicznej, miejscem przechodzenia warszawskich grafficiarzy na legalną stronę sztuki. Znajdujące się na Powiślu rondo Stanisława Sedlaczka jest skrzyżowaniem ulic Łazienkowskiej, Myśliwieckiej i Rozbrat. Powstało w latach 70 XX wieku, pod czas budowy Trasy Łazienkowskiej.
Umieszczone tam filary oprócz swojej funkcji architektonicznej, od jakiegoś czasu są nośnikiem feerii barwnych murali, które można oglądać za darmo w swojego rodzaju salonie sztuki, jaki tam powstał w ramach Street Art Doping.


Patron ronda
Patronem ronda jest Stanisław Sedlaczek (1892-1941), harcmistrz RP, jeden z organizatorów ZHP, w latach 1919-1931 jego naczelnik. Redaktor czasopism harcerskich: „Skaut”, „Młodzież”, „Harcerz”, „Harcmistrz”, „Zagończyk”. Organizator kursów harcmistrzowskich, tłumacz i wydawca książek harcerskich, twórca statutu, regulaminu i programu pracy harcerskiej. Od września 1939 roku był w Warszawie, gdzie zakładał konspiracyjne Harcerstwo Polskie. Aresztowany w maju 1941, więziony na Pawiaku, zginął w Oświęcimiu.


Street Art Doping
Pierwsze prace na filarach powstawały w 2009 roku w ramach festiwalu Street Art Doping. Był to pierwszy tak duży festiwal sztuki w Warszawie. Zorganizowali go twórcy przewodnika „Citydoping” zachęceni przez ZDM, który wskazał ściany do legalnego malowania, oraz biuro promocji miasta, które zrozumiało, że street art może być świetną wizytówką stolicy i wabikiem dla turystów. Kilka letnich weekendów młodzi artyści pracowali w miejskich plenerach, pozostawiając swoje prace m.in. na podporach mostu Łazienkowskiego na rondzie Sedlaczka, czy na skrzyżowaniu Kasprzaka i Prymasa Tysiąclecia.

Podjęta została wtedy dyskusja czy sztuka uliczna powinna zmierzać w kierunku dużych festiwali organizowanych z inicjatywy miasta, czy raczej spontanicznych akcji tworzonych wspólnie z lokalnymi społecznościami.
Robert Przepiórski, organizator festiwalu Street Art Doping, podsumował wówczas:  
Myślę, że festiwal się udał, nowy blask zyskało kilka zaniedbanych dotąd ścian. Dużo się nauczyliśmy i mam nadzieję, że tę wiedzę wykorzystamy w przyszłym roku, tworząc jeszcze lepszą imprezę.
Street Art Doping stał się jednym z najbardziej uznanych i cenionych festiwali sztuki ulicy w Polsce. Odbywające się od kilku lat festiwale i konsekwentne wdrażanie idei zmieniły przestrzeń publiczną Warszawy, nadając jej nowej tożsamości.
Powstała miejska galeria z najbardziej oryginalnymi pracami artystów z
całego świata. Dzięki festiwalowi swoje dzieła w Warszawie zostawili m.in. Cyrcle, DALeAT, London Police, B-Toy, SatOne, Evol, Pixel Pancho, Dome, Phlegm, M-City czy Etam Crew.
Od początku główną ideą było wyszukiwanie i adaptacja przestrzeni, które
szczególnie wymagają rewitalizacji, zaniedbanych, zapomnianych, szarych, zniszczonych.
Prace powstałe podczas Street Art Doping są polecane w przewodnikach,
zamieszczane w różnych publikacjach, pokazywane w filmach. Niesłabnące ogromne
zainteresowanie festiwalem, co roku wykazują media. Dobry jest też społeczny odbiór.


Autorem tej pracy jest Jan Michał Raspazjan, artysta pochodzący ze Śląska. Wiele jego murali możemy zobaczyć w Katowicach. Praca powstała w 2011. Postacie z tego obrazu są trochę demoniczne i przypominają teatr lalek lub artystów cyrkowych. 


Ten mural z warszawskim Pałacem Kultury i Nauki opanowywanym przez szopa pracza i dziecko astronautę to dzieło artysty o pseudonimie Leon. Powstał w ramach Street Art Doping w 2009 roku. Mural początkowo utrzymany był w czarno-białej stylistyce. Symbol Legii Warszawa nie został umieszczony przez autora, domalowano go później bez jego wiedzy.


Obraz „Dying culture” przedstawia baletnicę robiącą szpagat. Portret jest bardzo realistyczny, postać wydaje się wystawać z obrazu. W street art. jest to często stosowana metoda. Autorem jest artysta o nazwie imp2k, który specjalizuje się w malarstwie realistycznym. Inną jego pracę możemy zobaczyć na Rondzie Wolnego Tybetu (Galeria Tybetańska), jest to murak z wizerunkiem płonącego człowieka. 


„Krzycząca dziewczyna” praca powstała w 2010 roku, autorem jest Pener. Obraz utrzymany w kolorystyce: bieli, czerni i szarości, przewodniej palecie twórcy. Szablon przedstawia krzyczącą kobietę na tle miasta przemysłowego. Postać to tylko popiersie, które symbolicznie się rozlewa i znika. 








Praca SC (Szyman, Dzordz).


Filmowy projekt Cirlić'a.





Źródła:
„Słownik patronów ulic Warszawy" pod redakcją S. Ciepłowskiego.
StreetArtDoping.org 
Google Maps
Autor:
JA – zwykła dziewczyna, marzycielka, szaleńczo zakochana: w tańcu, szeroko pojętej sztuce i modzie, perfekcyjna pani domu, medyczna zebra. EDS, czyli zespół Ehlersa – Danlosa – na który choruję. Jest to bardzo rzadka, postępująca choroba genetyczna tkanki łącznej. Na ten moment jest nieuleczalna. Objawia się wielonarządowymi dolegliwościami oraz niewyobrażalnym bólem i powoduje wiele ograniczeń.

Komentarze

Prześlij komentarz

Pisząc komentarz, wyrażasz zgodę na przetwarzanie danych. Więcej w polityce prywatności.

Popularne posty z tego bloga

„Ach… ma pani EDS, a… to taka pani uroda!”

Obraz
Co to jest zespół Ehlersa-Danlosa?   Jest pani chora na genetyczną chorobę, a… to po prostu taka pani uroda.  No cóż, niewątpliwie urodą jest kolor oczu, włosów, długość nóg czy rozmiar stanika, ale trudno zaliczyć do tego niewinnego grona cech nieuleczalnej, postępującej choroby. A niestety bardzo często ignorancja otoczenia sprowadza moją chorobę do poziomu urody, najbardziej bolesne jest, to gdy w ten sposób wypowiadają się lekarze, którzy bądź co bądź powinni wiedzieć, co kryje się pod tym tajemniczym skrótem. Zespół Ehlersa-Danlosa w skrócie EDS jest niezapalną chorobą tkanki łącznej, wynikającą z genetycznie uwarunkowanego zaburzenia syntezy lub struktury kolagenu. Tkanka łączna, kolagen od razu przychodzą nam na myśl kości, stawy i faktycznie z ich problemami prawie wyłącznie kojarzony jest EDS, nawet przez lekarzy. Owszem tkanka łączna jest głównym składnikiem budowy układu ruchu (kości, chrząstek stawowych, ścięgien, więzadeł i krążków międzykręgowych). Jed
Czytaj więcej

Dworcowa ławka ratująca życie i Teoria Łyżek

Obraz
Kręgosłup rządzi Wszystko zaczęło się we wtorek, gdy stawiłam się na zaplanowanej wizycie w poradni genetycznej w Bydgoszczy i powiem Wam, było DRAMATYCZNIE! Rozmowa z panią Profesor jak zwykle nastroiła optymizmem, a fakt, iż pani Profesor uzyskała grant i może przyspieszyć badania, spotęgował ten optymizm. Ogólnie było normalnie i bardzo spokojnie. No cóż, taka cisza przed burzą… Godzina do odjazdu pociągu powrotnego, dworzec, a mój kręgosłup żąda: Masz natychmiast się położyć! Wierzcie mi, bardzo trudno jest się sprzeciwić temu małemu, wrednemu szkieletowi. Tak, więc grzecznie kładę się na dworcowej ławce i myślę błagalnie: Wygrałeś, proszę, odpuść! Leżę tak około pół godziny, gdy nagle zawisa nade mną gradowa chmura w postaci pana Ochroniarza i gromko oznajmia: Tu nie wolno leżeć! Proszę wstać!  Do akcji natychmiast wkraczają: Agnieszka (cudowna EDS-ka) i jej Mama bojowo oświadczając: Ona źle się czuje i musi poleżeć! Pan Ochroniarz proponuje wezwanie pogotowia (w
Czytaj więcej

Galeria Forty/Forty

Obraz
Fort Bema darzę ogromnym sentymentem, gdyż przez wiele lat mieszkałam w jego bezpośrednim sąsiedztwie i był moim ulubionym miejscem na niedzielne spacery. To wielki park gdzie jest miejsce na jogging, ćwiczenia, spacer z psem, wycieczkę rowerową czy rodzinny piknik. W pobliżu od ul. Obrońców Tobruku są także: park linowy, plac zabaw i kawiarnia co sprawia, że dzieci na pewno nie będą się tu nudziły. Dodatkową atrakcję stanowi powstała we wnętrzach Fortu galeria sztuki ulicznej. Trochę historii Na tablicy informacyjnej czytamy: Fort Bema jest jednym z fortów XIX w. Twierdzy Warszawa wzniesionej w okresie, w którym Rosja Carska walczyła o uzyskanie dominacji w Europie. Budowę zaczęto na planie twierdzy dwupierścieniowej, której centralnym punktem była Cytadela. Pierwszy etap,  polegający na wzniesieniu zewnętrznego pierścienia 18 fortów rozmieszczonych po obu brzegach Wisły rozpoczęto 1883 roku. Budowę drugiego, wewnętrznego pierścienia fortyfikacji realizowano w latac
Czytaj więcej

Doktor Google i profesor Haus, czyli jak doszło do diagnozy

Obraz
Jak w przypadku wielu chorób rzadkich tak i w zespole Ehlersa-Danlosa postawienie odpowiedniej diagnozy trwa czasem bardzo wiele lat i nierzadko jest wynikiem wielkiego, maniakalnego wręcz uporu samego chorego. Ale nie tylko choroby rzadkie mają długą drogę diagnozy. Ze swojego doświadczenia wiem, że zaburzenia hormonalne też często są bagatelizowane, bo przecież dają tak szerokie spektrum dolegliwości, które dużo łatwiej przypisać np. do depresji, niż poszukać prawdziwej przyczyny. Jak to jest współcześnie chorować i się leczyć? Bo obecne czasy trzeba przyznać są specyficzne w tej materii. Kiedyś był pacjent, jego dolegliwości wynikające z choroby i lekarz, który tą chorobę nazywał po imieniu i leczył. Obecnie to bywa bardziej skomplikowane. Lekarze mają coraz mniej czasu na rozmowę z pacjentem, zbieranie wywiadu rodzinnego chyba nie jest teraz w modzie, bo rzadko się z tym spotykam i jeśli tylko mi się uda sama przemycam takie informacje. Są też nierzadko tak przepracowani,
Czytaj więcej

Medyczne zebry

Obraz
Co kryje się pod tym określeniem medyczna zebra? Studenci medycyny na całym świecie doskonale znają anegdotę o zebrze: Gdy słyszysz tętent kopyt, nie spodziewaj się, że zobaczysz zebrę.  Poza Afryką, słysząc ten odgłos, przeważnie spodziewamy się ujrzeć konia. Konie w tym przypadku symbolizują standardowe, nieodbiegające od normy przypadki. Jeśli ktoś ma gorączkę, to zakładamy, że jest przeziębiony, a nie, że ma raka. Natomiast zebry oznaczają nietuzinkowych pacjentów, których choroby ukrywają się pod powszechnymi objawami, utrudniając diagnozę. Niestety lekarze są uczeni, by szukać najprostszych rozwiązań, ponieważ to, co występuje najczęściej, jest tą właściwą diagnozą i dlatego bardzo często pomijają istnienie chorób rzadkich. Lekarze dopasowują obraz kliniczny do charakterystyki znanej choroby, zupełnie nie zwracając uwagi na inne możliwości. Nawet jeżeli lekarz podejrzewa, że ma do czynienia z zebrą ma niełatwe zadanie. W Polsce, jak i w innych krajach, dąży się do
Czytaj więcej

Jaka matka taka córka

Obraz
Czasem zadecydowanie o posiadaniu dzieci staje się bardzo trudną decyzją, a jeśli w grę wchodzi genetyczna choroba, rzecz jeszcze bardziej się komplikuje.   Pojawiają się pytania: czy przekażę dziecku wadliwe geny, czy dam rade je wychować? Matki bezgranicznie kochają swoje dzieci i chcą dla nich jak najlepiej. Nie chcą, aby cierpiały, czy też patrzyły na cierpienie ich samych. Pragną dla nich szczęścia, radości, wolności, co trudno znaleźć w szpitalach, pod gabinetami lekarzy czy doświadczając procedur medycznych, które budzą strach, są bolesne lub nieprzyjemne. Moja mama nie wiedziała, że jest chora na genetyczną chorobę, którą może przekazać dziecku. Wtedy nie było badań, a nawet większej świadomości tej choroby. Nie było też dostępu do Internetu często pierwszego źródła, które sugeruje chorym, że ten szeroki wachlarz dolegliwości to nic innego jak zespół Ehlersa- Danlosa. Zresztą nawet dzisiaj często tak bywa, że dopiero po ciąży i porodzie następuje znaczące pogorszenie z
Czytaj więcej

Terror bólu kontra barbarzyńska rehabilitacja

Obraz
Chora codzienność Budzik niemiłosiernie terkocze, despotycznie wyrywając mnie ze snu. Sięgam po leżące obok łóżka tabletki, połykam i próbuję mało skutecznie rozruszać zdrętwiałe ręce i nogi. Kolejna zawiedziona nadzieja – myślę gorzko. Zawsze kładę się spać z nadzieją… może dzisiejsza noc będzie normalna, może będzie słodkim lenistwem,  może mój sen nie będzie przerywany co dwie godziny przez moje chore, wyrafinowanie złośliwe ciało, które od jakiegoś czasu z premedytacją znęca się nad mną. A może w nocy ktoś mnie napadł? Obił mi plecy i boki bejsbolem, stąd ten ból… Logiczny umysł chciałby jakiegoś realnego uzasadnienia, nie koniecznie opartego na słowach: przecież jesteś chora, więc się przyzwyczaj.    Bez entuzjazmu wstaje. Śpiący jeszcze o tej porze żołądek ostro się buntuje, kiedy próbuję go nakarmić owocowym koktajlem. Zakup blendera to był strzał w dziesiątkę, prawie wszystko miksuje i już od kilku dni nie zwichnęłam sobie szczęki, co bardzo poprawiło jakość mojego ży
Czytaj więcej