Galeria Forty/Forty



Fort Bema darzę ogromnym sentymentem, gdyż przez wiele lat mieszkałam w jego bezpośrednim sąsiedztwie i był moim ulubionym miejscem na niedzielne spacery. To wielki park gdzie jest miejsce na jogging, ćwiczenia, spacer z psem, wycieczkę rowerową czy rodzinny piknik. W pobliżu od ul. Obrońców Tobruku są także: park linowy, plac zabaw i kawiarnia co sprawia, że dzieci na pewno nie będą się tu nudziły. Dodatkową atrakcję stanowi powstała we wnętrzach Fortu galeria sztuki ulicznej.


Trochę historii
Na tablicy informacyjnej czytamy:
Fort Bema jest jednym z fortów XIX w. Twierdzy Warszawa wzniesionej w okresie, w którym Rosja Carska walczyła o uzyskanie dominacji w Europie. Budowę zaczęto na planie twierdzy dwupierścieniowej, której centralnym punktem była Cytadela. Pierwszy etap,  polegający na wzniesieniu zewnętrznego pierścienia 18 fortów rozmieszczonych po obu brzegach Wisły rozpoczęto 1883 roku. Budowę drugiego, wewnętrznego pierścienia fortyfikacji realizowano w latach 1886 – 1890. Na terenie Warszawy powstało łącznie 36 fortów, Cytadela, ok. 15 km wałów i rowów fortecznych, ogromne zespoły koszarowe oraz kilkadziesiąt kilometrów  dróg fortecznych łączących poszczególne elementy Twierdzy Warszawa.

Na Bemowie znajduje się cztery fort XIX w. Twierdzy Warszawa. Fort IV Chrzanów, III Blizne (Groty), i IIA Radiowo (Babice) wchodziły w skład pierścienia zewnętrznego, natomiast Fort (P- Parysów) Bema był jednym z elementów pierścienia wewnętrznego  
Fort P- Parysów (od 1921 roku nazywany fortem Bema) wzniesiony został w latach 1886 – 1890 w ramach drugiego etapu rozbudowy Twierdzy Warszawa.
Pierwotna nazwa zaczerpnięta została od wsi Parysów znajdującej się na północ od założenia (obecna ul. Gen. Maczka). Fort do II wojny światowej mieścił wytwórnię amunicji, w czasach okupacji znajdowały się tu niemieckie magazyny wojskowe. W latach 80. XX wieku fort przekazano Wojskowemu Klubowi Sportowemu Legia Warszawa.  
W 1999 roku teren przejęła gmina, później dzielnica Bemowo. W 2002 roku dzielnica rozpoczęła stopniową rewitalizację fortu. Uporządkowano roślinność oraz fosy, zbudowano nowe mosty, wytyczono alejki i ścieżki rowerowe, choć same budynki nie są w pełni wykorzystane.
Mgliście pamiętam działalność Pikniku – Centrum Folkloru, który istniał w Forcie na początku wieku. Było to wesołe miasteczko jakby żywcem przeniesione z wiejskiego jarmarku. Stały tam bajecznie kolorowe wozy cygańskie, stare dekoracje z lunaparków i meble. W tym okresie wykorzystywany był również budynek na knajpę. To obozowisko zbudował Wiesław Podgórski, dyrektor artystyczny Pikniku – Centrum Folkloru i jego wspólnik Jerzy Krzak. W wyniku licznych sporów, spraw sądowych Piknik w końcu opuścił Fort Bema. 

Galeria Forty/Forty
Kolejna próba zagospodarowania budynków została podjęta w 2011 roku, gdy w carskich koszarach zorganizowano galerię sztuki ulicznej. Galeria 40/40 powstała z inicjatywy Fundacji Sztuki Zewnętrznej i działała w latach 2011-2015, a jej kuratorem był Marcin Rutkiewicz. Prace realizowane były ze środków własnych Fundacji oraz dotacji z Urzędu Dzielnicy Bemowo, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Urzędu Miast st. Warszawy, z przyzwoleniem Stołecznego Konserwatora Zabytków.  Galeria była zawsze otwarta i nienadzorowana, co niestety spowodowało, iż stopniowo była dewastowana i zaśmiecana. To, co w tej chwili znajduje się na ścianach fortu to pozostałości prac z ostatniej edycji projektu z 2015 roku. By się przekonać, jak interesujący był to projekt i jak ciekawe prace powstawały, zachęcam do odwiedzenia wirtualnej galerii.  
Większość zaproszonych do projektu artystów wywodzi się z nielegalnego graffiti, choć później poszli swoją własną artystyczną drogą. Niektórzy z nich są absolwentami Akademii Sztuk Pięknych, czy Wydziału Architektury na Politechnice. W Galerii 40/40 tworzyli tacy artyści jak: Egon Fietke, El Hombre Invisible, Kulfon i Kamil Kuzko, Dariusz Paczkowski, Sepe i Chazme 718Autone, Proembrion czy El Hombre Invisible (czyli Człowiek Niewidzialny).


Gangsterska sztuka 
Idee, które przyświecały twórcą Galerii 40/40 były bardzo szlachetne. Zagospodarowanie zabytkowego miejsca, w celu ochrony przed zapomnieniem, a co ważniejsze dewastacją, zorganizowanie atrakcyjnego miejsca, w którym wszyscy warszawiacy mogliby spędzać miło czas, rozpowszechnianie sztuki oraz swobodny do niej dostęp. Organizatorzy liczyli się z tym, że „nielegalni” graficiarze będą spontanicznie dodawać swoją pseudo twórczość. Pozostawiono dla nich trochę swobodnego miejsca, w końcu powierzchnia zabudowań jest dość okazała, jednak to nie wystarczyło i zwyczajnie niszczono prace stworzone przez artystów.
W Warszawie jest kilka galerii sztuki ulicznej, o różnym charakterze ideologicznym oraz poziomie artystycznym. Jednak chyba w tej doszło do największego braku szacunku dla ludzkiej pracy artystycznej i społecznej. Forty każdorazowo były sprzątane i wywożono zalegające tam śmieci, które niestety piętrzą się, będąc niemym świadectwem zwyczajnego chamstwa.
Mimo że prace sukcesywnie są niszczone, a otoczenie zasypują śmieci (są tylko w budynku, teren paku jest skutecznie sprzątany na bieżąco) uważam, że warto pokusić się o wycieczkę, by zobaczyć Galerię Forty/Forty. W pewnym sensie te przejawy wandalizmu dodają jakiejś atrakcyjności, czaru oraz skłaniają do nostalgicznej refleksji. Zdradzę, iż moja wyobraźnia poszła w kierunku: cieszących się złą sławą dzielnic Nowego Jorku, wojen gangów… i tym samym mogłam poczuć magię takiego miejsca, będąc w pełni bezpieczna. Może to nadmierny przejaw optymizmu, może to brak obiektywizmu z powodu zauroczenia Fortem Bema, do którego przyznaje się już w pierwszym zdaniu, nie wiem…, ale z całego serca polecam to miejsce.









Źródło:
Tablice informacyjne na terenie Fortu Bema
Wikipedia
Galeria Forty/Forty
Autor:
JA – zwykła dziewczyna, marzycielka, szaleńczo zakochana: w tańcu, szeroko pojętej sztuce i modzie, perfekcyjna pani domu, medyczna zebra. EDS, czyli zespół Ehlersa – Danlosa – na który choruję. Jest to bardzo rzadka, postępująca choroba genetyczna tkanki łącznej. Na ten moment jest nieuleczalna. Objawia się wielonarządowymi dolegliwościami oraz niewyobrażalnym bólem i powoduje wiele ograniczeń.

Komentarze

Prześlij komentarz

Pisząc komentarz, wyrażasz zgodę na przetwarzanie danych. Więcej w polityce prywatności.

Popularne posty z tego bloga

„Ach… ma pani EDS, a… to taka pani uroda!”

Obraz
Co to jest zespół Ehlersa-Danlosa?   Jest pani chora na genetyczną chorobę, a… to po prostu taka pani uroda.  No cóż, niewątpliwie urodą jest kolor oczu, włosów, długość nóg czy rozmiar stanika, ale trudno zaliczyć do tego niewinnego grona cech nieuleczalnej, postępującej choroby. A niestety bardzo często ignorancja otoczenia sprowadza moją chorobę do poziomu urody, najbardziej bolesne jest, to gdy w ten sposób wypowiadają się lekarze, którzy bądź co bądź powinni wiedzieć, co kryje się pod tym tajemniczym skrótem. Zespół Ehlersa-Danlosa w skrócie EDS jest niezapalną chorobą tkanki łącznej, wynikającą z genetycznie uwarunkowanego zaburzenia syntezy lub struktury kolagenu. Tkanka łączna, kolagen od razu przychodzą nam na myśl kości, stawy i faktycznie z ich problemami prawie wyłącznie kojarzony jest EDS, nawet przez lekarzy. Owszem tkanka łączna jest głównym składnikiem budowy układu ruchu (kości, chrząstek stawowych, ścięgien, więzadeł i krążków międzykręgowych). Jed
Czytaj więcej

Dworcowa ławka ratująca życie i Teoria Łyżek

Obraz
Kręgosłup rządzi Wszystko zaczęło się we wtorek, gdy stawiłam się na zaplanowanej wizycie w poradni genetycznej w Bydgoszczy i powiem Wam, było DRAMATYCZNIE! Rozmowa z panią Profesor jak zwykle nastroiła optymizmem, a fakt, iż pani Profesor uzyskała grant i może przyspieszyć badania, spotęgował ten optymizm. Ogólnie było normalnie i bardzo spokojnie. No cóż, taka cisza przed burzą… Godzina do odjazdu pociągu powrotnego, dworzec, a mój kręgosłup żąda: Masz natychmiast się położyć! Wierzcie mi, bardzo trudno jest się sprzeciwić temu małemu, wrednemu szkieletowi. Tak, więc grzecznie kładę się na dworcowej ławce i myślę błagalnie: Wygrałeś, proszę, odpuść! Leżę tak około pół godziny, gdy nagle zawisa nade mną gradowa chmura w postaci pana Ochroniarza i gromko oznajmia: Tu nie wolno leżeć! Proszę wstać!  Do akcji natychmiast wkraczają: Agnieszka (cudowna EDS-ka) i jej Mama bojowo oświadczając: Ona źle się czuje i musi poleżeć! Pan Ochroniarz proponuje wezwanie pogotowia (w
Czytaj więcej

Doktor Google i profesor Haus, czyli jak doszło do diagnozy

Obraz
Jak w przypadku wielu chorób rzadkich tak i w zespole Ehlersa-Danlosa postawienie odpowiedniej diagnozy trwa czasem bardzo wiele lat i nierzadko jest wynikiem wielkiego, maniakalnego wręcz uporu samego chorego. Ale nie tylko choroby rzadkie mają długą drogę diagnozy. Ze swojego doświadczenia wiem, że zaburzenia hormonalne też często są bagatelizowane, bo przecież dają tak szerokie spektrum dolegliwości, które dużo łatwiej przypisać np. do depresji, niż poszukać prawdziwej przyczyny. Jak to jest współcześnie chorować i się leczyć? Bo obecne czasy trzeba przyznać są specyficzne w tej materii. Kiedyś był pacjent, jego dolegliwości wynikające z choroby i lekarz, który tą chorobę nazywał po imieniu i leczył. Obecnie to bywa bardziej skomplikowane. Lekarze mają coraz mniej czasu na rozmowę z pacjentem, zbieranie wywiadu rodzinnego chyba nie jest teraz w modzie, bo rzadko się z tym spotykam i jeśli tylko mi się uda sama przemycam takie informacje. Są też nierzadko tak przepracowani,
Czytaj więcej

Medyczne zebry

Obraz
Co kryje się pod tym określeniem medyczna zebra? Studenci medycyny na całym świecie doskonale znają anegdotę o zebrze: Gdy słyszysz tętent kopyt, nie spodziewaj się, że zobaczysz zebrę.  Poza Afryką, słysząc ten odgłos, przeważnie spodziewamy się ujrzeć konia. Konie w tym przypadku symbolizują standardowe, nieodbiegające od normy przypadki. Jeśli ktoś ma gorączkę, to zakładamy, że jest przeziębiony, a nie, że ma raka. Natomiast zebry oznaczają nietuzinkowych pacjentów, których choroby ukrywają się pod powszechnymi objawami, utrudniając diagnozę. Niestety lekarze są uczeni, by szukać najprostszych rozwiązań, ponieważ to, co występuje najczęściej, jest tą właściwą diagnozą i dlatego bardzo często pomijają istnienie chorób rzadkich. Lekarze dopasowują obraz kliniczny do charakterystyki znanej choroby, zupełnie nie zwracając uwagi na inne możliwości. Nawet jeżeli lekarz podejrzewa, że ma do czynienia z zebrą ma niełatwe zadanie. W Polsce, jak i w innych krajach, dąży się do
Czytaj więcej

Jaka matka taka córka

Obraz
Czasem zadecydowanie o posiadaniu dzieci staje się bardzo trudną decyzją, a jeśli w grę wchodzi genetyczna choroba, rzecz jeszcze bardziej się komplikuje.   Pojawiają się pytania: czy przekażę dziecku wadliwe geny, czy dam rade je wychować? Matki bezgranicznie kochają swoje dzieci i chcą dla nich jak najlepiej. Nie chcą, aby cierpiały, czy też patrzyły na cierpienie ich samych. Pragną dla nich szczęścia, radości, wolności, co trudno znaleźć w szpitalach, pod gabinetami lekarzy czy doświadczając procedur medycznych, które budzą strach, są bolesne lub nieprzyjemne. Moja mama nie wiedziała, że jest chora na genetyczną chorobę, którą może przekazać dziecku. Wtedy nie było badań, a nawet większej świadomości tej choroby. Nie było też dostępu do Internetu często pierwszego źródła, które sugeruje chorym, że ten szeroki wachlarz dolegliwości to nic innego jak zespół Ehlersa- Danlosa. Zresztą nawet dzisiaj często tak bywa, że dopiero po ciąży i porodzie następuje znaczące pogorszenie z
Czytaj więcej

Diagnostyka EDS, dlaczego to tak długo trwa i co dalej?

Obraz
  Do napisania tego postu skłoniły mnie dwie rzeczy: po pierwsze dużo osób pisze do mnie wiadomości na fanpage FB z wieloma pytaniami, w tym o diagnostykę oraz posty, jakie ukazują się na grupie Ehlers-Danlos Polska, a także przemyślenia po 8 latach od mojej diagnozy. Dlaczego to tak długo trwa? Moja droga to diagnozy była długa, kręta i bardzo wyboista, w zasadzie zaczęła się od razu po urodzeniu. Mama podejmowała wiele prób, by zainteresować lekarzy moimi objawami, nigdy się nie udało. W wieku nastoletnim   zostałam odesłana do psychiatry i psychologa. U których mało skutecznie leczyłam przez 18 lat głównie hipochondrię. Wybaczcie czarny humor, ale wiele Zeber błąkających się po przeróżnych specjalistach w końcu kończy z łatką hipochondryka na kozetce psychiatry. W moim przypadku, gdyby nie wparcie psycholog na pewno bym się poddała i wycofała, to ona ciągle motywowała mnie do podejmowania kolejnych, prób zainteresowania lekarzy moimi nietypowymi objawami, które były już znaczne,
Czytaj więcej